انتخابات دیروز ترکیە را میتوان از جنبەهای متفاوت مورد بررسی قرار داد. مهمترین نکات قابل بحث در این رابطە از نظر من بە قرار زیرند:
۱ . سیزدە سال ورود بە پارلمان با اکثریت مطلق، حزب عدالت و توسعە و بە ویژە آقای اردوغان را وسوسە نمودە بود تا با تغییر قانون اساسی در راستای دادن اختیار مطلق بە ریاست جمهوری، سلطانیسم در ترکیە را احیا نماید. از دست دادن اکثریت مطلق و کاهش حداقل دە درصد آرا بە نسبت قبل نشانە مقاومت جدی مردم و مهار طمع سیاسی و توسعەطلبی این حزب و رهبریش است. علیرغم کسب ٤۱درصد آرا، اما این شکست بزرگی برای ئاک پارتی بود. ۲ ٠ گذر از سپر غیردمکراتیک ۱٠ درصد از جانب حزب چپگرای دمکراسی خلقها ضربە بزرگ دیگری بود بر بقای دیکتاتوری و سلطە مطلق تک حزبی از یکسو و از جانب دیگر برای اولین بار یک حزب کردی در ترکیە در یک انتخابات هم وجود خود و هم حضور با قدرت خود در پارلمان را تثبیت نمود. ۳ ٠ مردم ترکیە نشان دادند کە از سیاستهای یکسال گذشتە ئاک پارتی در برابر داعش و مماشات با آن و جهتگیریهای سیاسیش در منطقە ناراضیند. روشن شد کە افکار عمومی در ترکیە در این یکسال نە در راستای اسلامگرایی و زندە نمودن سنتهای امپراطوری عثمانی، بلکە برای عدالت اجتماعی و همزیستی ملتها رشد و نمو یافتە است. در واقع مردم ترکیە برخلاف حاکمیت، از مدافعان کوبانی قدردانی نمودند و با حامیان داعش فاصلە گرفتند. این نکات نشانگر سیر تحولات فکری مردم در کل منطقە است کە باید بە صورت مفصلتری مورد بررسی قرار گیرند.
