مردم حق طلب کردستان!
فرزندان آگاه ملت کرد در کردستان ایران!
طرفداران، حامیان و مدافعان زبان کردی در ایران!
همچنان که آگاهید، ٢١ فوریه ی هرسال (امسال برابر با ٢ اسفند ماه) در سطح جهان بعنوان روز “زبان مادری” شناخته شده و در میان ملیتهای جهان به شیوه های گوناگون بزرگداشت این روز انجام می پذیرد.
انسان موجودی هویت طلب بودە و زبان در نشان دادن و اثبات این هویت، جایگاە ویژەای دارد. زبان مهم ترین بستر هویت انسان است، انسان از طریق زبان، زندگی و هویت خود و دنیای پیرامون خود را معنی می کند.
زبان مادری نه فقط زبان گفتار، بلکه زبان عاطفه، زبان احساس و تفکر انسانهاست و این واقعیت ها چنین کرده اند که مراکز بین المللی حامی حقوق بشر به حقوق مرتبط به زبان بویژه حفاظت و گسترش زبان مادری اهمیت ویژەای بدهند. برخی از این حقوق در معاهدات بین المللی همچون اعلامیە جهانی حقوق بشر، معاهده بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، کونوانسیون رفع تبعیض از سیستم آموزش و پرورش، کونوانسیون حقوق کودکان، کونوانسیون بین المللی رفع تبعیض نژادی، اعلامیه حقوق اقلیت های دینی، مذهبی، ملیتی، اتنیکی و زبانی و اعلامیه جهانی حقوق زبان ها، تبلور یافته و بر آنها تأکید شده است.
ایران بە لحاظ ساختار زبانی، ملی، مذهبی و فرهنگی کشوری متنوع و چند ملیتی ست، اما قدرت های حاکم یکی پس از دیگری در ایران، بجای اعتراف بە وجود این ملیت ها و به رسمیت شناختن حقوقشان و از جمله قبول حق آموزش و یادگیری، سیاست انکار و سرکوب و به حاشیه راندن این زبان ها را در پیش گرفتەاند. به رسمیت نشناختن حق یادگیری و آموزش به زبان مادری برای این ملیت ها بە لحاظ روانی، آموزشی، فرهنگی و زبانی بە منشأ معضلات بزرگ و زیانهای جبران ناپذیری تبدیل شده است.
تحلیل و برداشت های ایدئولوژیک و سیاسی از سوی سردمداران، این حق را به بیراهه رانده است. سیستم های شوینیست، هویت خود را به زبان طبقه حاکم گره زده و به مثابه وسیلەای برای سرکوب و به حاشیه راندن زبان ملیتهای تحت ستم ایران بکار گرفتەاند.
زمامداران در رابطه با حقوق زبانی و دیگر حقوق ملیتهای ایرانی، بهانه ها و عواملی را بعنوان منشأ و مسبب بیان می کنند که در اصل به بیراهه کشاندن واقعیت این مشکل بزرگ است، دسته واژهای “اقلیت” و “خرده فرهنگ ها” نمونه ی بارز این سیاستها می باشند. بر همگان مبرهن است که ملیت های تحت سلطه در ایران، اکثریت ساکنین این کشور را تشکیل می دهند در حالی که از ابتدایی ترین حقوق شان بی نصیب ماندەاند. این مفاهیم بر اساس تبعیض و به رسمیت نشناختن تفاوتها و انکار حقوق طبیعی و سیاسی ملیتهای ایرانی بە بە لحاظ زبانی و مذهبی در کشور بنیاد نهادە شدەاند. این امر بطور مستقیم در چهار چوب سرکوب برنامه ریزی شده، رویه ای قانونی پیدا کرده است.
از دیدگاە قدرتهای حاکمە زبان مادری تهدید ی است برای “توسعه ی ملی” ، “یکپارچگی خاک” و در عین حال بهانه ایست برای جدایی و استقلال طلبی، به همین دلیل چنین می پندارند که این مفاهیم رسمی می بایستی ستون های حیاتی هویت یا اصالت ایرانی باشند.
طرفداران زبان واحد شامل شخصیت ها، جریانات و گروههایی هستند که شاید تنها نقطه تشابه آنان همان ضرورت حفظ پایگاه تمامیتخواهی زبان ملیت حاکم باشد. این همزمان سببی است برای کم انگاشتن علم و ادب و فرهنگ دیگر ملیت ها و بی اهمیت جلوە دادن و از بین بردن آنهاست. اعمال این سیاست در حقیقت ریشەی فکری، سیاسی و ایدئولوژیک زمامداران ایران و جریانات فاقد قدرت و همسویانشان به درازای تاریخ تا امروز می باشد.
این نوع دیدگاه و سیاست در عمل ضربەای خطرناک را بر ساختار متنوع و همه رنگ ایران وارد کرده و خطر از بین رفتن و بە حاشیه راندن هویت ملی دیگر ملیت ها را بدنبال داشته است. اما ضعف و ناتوانی سیستم سیاسی حاکم در پیشبرد رویە یکسان سازی و آسمیلاسیون فرهنگی و زبانی از یکسو وهوشیاری ملیت های تحت ستم و دفاع از زبانشان، عامل ناموفق بودن این سیاست در عمل بوده است.
این ادعا که به رسمیت شناختن زبانهای غیر فارسی، عاملی است برای قدرت گرفتن خواست و میل جدایی ملت های غیر فارس از ایران، بیشتر تحت تأثیر “تئوری توطئه” و ماهیت تمامیت خواهانە صاحبان قدرت بوده است. آشکار است که دیکته کردن و اعمال زبانی خاص، در چهار چوب سرکوب سیستماتیک و نابود کردن زبانهای دیگر قرار میگیرد. در حالی که در این عصر بیشتر از ده ها کشور در جهان وجود دارند کە بیش از یک زبان رسمی داشتە و سیستم آموزش و پرورش آنها چند زبانه است و اکثر این کشورها دارای نظام سیاسی باثبات و دمکراتیک می باشند.
ما ملت “کرد” نیز، همچون ملتی صاحب فرهنگ و تمدن، از گذشته و حتی در این عصر نیز که زبان و فرهنگ مان از سوی فرهنگ های حاکم و صاحبان قدرت در معرض خطر نابودی و از بین رفتن قرار گرفته، وظیفەی ملی هر شخص “کرد”ی میدانیم که مسألەی زبان مادری و حفظ آن را جدی گرفته و سعی در حفظ و دفاع از آن را داشتە باشد.
فراخوان ما:
مرکز همکاری احزاب کردستان ایران ضمن تبریک “روز جهانی زبان مادری” به ملت “کرد” و سایر ملیتهای دیگر ایرانی، تلاش و مبارزات دلسوزانەی روشنفکران، معلمان، نویسندگان، محققان و ادیبان “کرد” در کردستان ایران را که با وجود فشار و تهدیدها و کارشکنی های ادارات و نهادهای حکومتی، در حفظ و خدمت بە زبان مادریشان در راستای شکوفا کردن آن غافل نماندەاند، ارج می نهد.
در استقبال از روز جهانی زبان مادری، فراخوان ما برای همەی فرزندان ملتمان در کردستان ایران این است که: روز زبان مادری را به فرصتی برای سر دادن فریاد علیە سرکوب زبانی و پایمال کردن حق ملی “ملت کرد” و ملیت های مختلف ایران تبدیل کنند.
مجریان رژیم جمهوری اسلامی قریب به 40 سال است حتی بر سر استحقاق حداقل حقوق اقلیت های زبانی تشکیل دهنده ایران که در قانون اساسی نیز به آن اشاره شده است، خود بە مانعی تبدیل شدە و آن را به دستمایە تبلیغاتی مهرەهای خود در انتخابات فرمایشی تبدیل کرده و اینگونە شعور و خواست های این اقلیتهای ملی و زبانی را بە سخرە گرفته اند.
ما خواستار آنیم که در روزهای آتی و به ویژه در “روز جهانی زبان مادری” با هدف محکوم کردن ستم و سرکوب زبانی و ملیتی در ایران و ارج نهادن و گرامیداشت زبان و هویت ملی خود، بە جلوەای شکوهمند از فعالیت و تلاش در این راستا تبدیل شوید. انتظار ما آن است که در دانشگاه ها، مدارس، ادارات، نهادها و مراکز فرهنگی، شبکه های اجتماعی و رسانەهای را کە در دسترس خواهید داشت، با صراحت کامل و جسورانه اعتراض و بیزاری خود را از سیاست زبانی و ملیتی جمهوری اسلامی اعلام دارید. از همه اقشار و نهادهای جامعەی کردستان، اساتید، دانش آموزان، دانشجویان و فعالین فرهنگی و مدنی تقاضا داریم به هر وسیلەای که برایشان امکان پذیر است در استقبال از “روز جهانی زبان مادری” متحد و همصدا خواستهای حق طلبانە خود را فریاد زنند.
به امید هرچه پرشکوەتر برگزار شدن “روز جهانی زبان مادری” در کردستان
مرکز همکاری احزاب کردستان ایران
٢٨ بهمن ١٣٩٦ خورشیدی
١٧ فوریە ٢٠١٨ میلادی
